«Zacinto mia, che te specchi nell’onde del greco mar da cui vergine nacque», (Ζάκυνθέ μου, που καθρεφτίζεσαι στης ελληνικής θάλασσας τα κύματα, που την παρθένα γέννησαν). Έτσι αντήχησε η φωνή του Foscolo στον φιλόξενο κήπο της Villa desArts  (Νεάρχου 37, Χανιά), ένα γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα. Ήταν 12 Μαΐου 2017. Με αφορμή μια φιλολογική πρόταση των νεαρών καθηγητριών του Centro Galileo - των εξαιρετικών δεσποινίδων Giulia Marcelli και Serena Ferlisi – το πιστό και πολυάριθμο κοινό των πολιτισμικών εκδηλώσεων του Κέντρου μας, είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια εξαιρετική βραδιά, που με τον ανεπίσημο χαρακτήρα της, ανάμεσα σε μια γουλιά κρασί και ένα μεζέ, συνδύασε την υψηλή τέχνη της ρομαντικής ποίησης με την χαρά της συμμετοχής. Χάρη στην ενδιαφέρουσα και οπτικοακουστική παρουσίαση των νεαρών καθηγητριών μας, η ποιητική βραδιά απόκτησε χαρακτήρα συντροφικότητας με την όλο ζωντάνια συμμετοχή των παρευρισκόμενων, την υψηλόφωνη ανάγνωση και τα εύστοχα σχόλια.

Την επόμενη εβδομάδα ήταν σειρά του «Sempre caro mi fu quest’ermo colle, e questa siepe...» (Πάντ’ αγαπούσα τούτο το λόφο τον μοναχικό κι αυτό τον θαμνοφράχτη…) του Leopardiπου γέμισε με τον ίδιο ενθουσιασμό τον αέρα και τις καρδιές μας στο δεύτερο φιλολογικό καφέ, πάντα με την παρουσίαση των ικανότατων Giulia και Serena. Μετά, σύμφωνα με τον Leopardi, «Il forse,.. parola bella del vocabolario,.. non certezza.. ma[che]va verso l’infinito» (Το Ίσως,… όμορφη λέξη του λεξικού… όχι βεβαιότητα… αλλά [που] πηγαίνει προς το άπειρο) συντρόφεψε τον αποχαιρετισμό και τις πολλές αγκαλιές του κοινού που βγαίνοντας από το Centro Galileo, ευχόταν να γίνουν νέες συναντήσεις για να ξαναβρεθεί η ευχαρίστηση της συμμετοχής στον πολιτισμό με απλό και έξυπνο τρόπο.